اگر با من نبودش هیچ میلی...چرا ظرف مرا بشکست لیلی ؟

1- قدیما یادم میاد همراه مادرم می رفتیم امامزاده . اون قدیم ها وضع مالی مردم خوب بود و اکثر مردم برای فوت شده هاشون خیرات پخش می کردند . عده ای هم سفره نذر می کردند . مردم دور سفره جمع می شدند و بعد از اتمام مراسم روضه خوانی ، صاحب سفره شروع می کرد به پخش نذری خودش .

اما این روزها نذری ها هم دچار تغییر تحول شدند . هنوزم گاهی اوقات مادرم میره امامزاده . ولی من دیگه نمی رم . تو این چند سال متوجه شدم چقدر خیرات ها کم حجم و کم بها شده . الان دیگه چند تا شکلات و چند تا حاجی بادوم و چند تا دونه نخودچی رو میریزن تو ی کیسه نایلونی کوچیک و درشو منگنه میزنند و میدن دست آدم .

قبلنا وقتی خیرات رو میگرفتی ، رسم بود که میرفتی سر مقبره فوت شده و برای شادی روحش حمد و سوره میخوندی و بعدش توقع دیگه ای ازت نداشتند . اما حالا توی همون پاکت نایلونی کذایی که شرحش رفت ، ی برگ کاغذ تا شده میذارند . وقتی پاکتو باز میکنی و تای اون برگه رو باز میکنی ، تازه میفهمی چه کلاهی سرت رفته !

برای همین چهار تا شکلات ، ازت میخوان که برای شادی روح فوت شده اشون صد بار فلان دعا و صد بار بیسال دعا رو بخونی . باور کنید بعضی وقتا برای خوندن اینها باید چند ساعت وقت صرف کنید .

به نظر من درسته که گرونی بیداد میکنه و مردم دستشون به دهنشون نمیرسه که خیرات درست حسابی بدن و اصولا ارزش خیرات باید معنوی بیشتر باشه و نه مادی ، ولی نه دیگه تا این حد طلبکارانه ! حتی ی بار دیدم که توی همون پاکت نایلونی مقداری نمک ! ریختند و چند صد بار خواستند که فلان دعا رو بخونی .

مورد اخیرش توی مراسم عاشورای امسال بوده که طرف چند تا شکلات توی پاکت ریخته بوده و میداده دست مردم و به مردم میگفته اگه حاجتتون تا محرم سال دیگه براورده شد ، باید 50 تا از همین کیسه شکلات ها رو برای من پس بیاری !

2- قدیم قدیما اکثر مردم یا کشاورز بودند یا دامدار . بنابراین اکثر مردم تو ی رده وضع مالی و اقتصادی بودند . وقتی توی مراسم های ماه محرم نذری پخش می شد ، بیشتر مردم بهش احتیاج داشتند . ولی الان تو این دوره زمونه شکاف طبقاتی زیاد شده . دیگه همه تو یک ردیف نیستند . آدم داریم که خیلی پولدار هست و ادم داریم که به نون شب محتاج . اما متاسفانه تو مراسم تاسوعا و عاشورا شاهد حیف و میل شدن نذری های مردم هستیم . عده ای برای ثواب میان نذری میدن . به نظر من این کار اشتباه هست . نذری دادن به همه مردم چه فایده ای داره ؟ شاید 20 درصد اونایی که غذای نذری میگیرن محتاج واقعی نون شب باشند . عده ای که واقعا پولدارند و این غذا هیچ فایده ای براشون نداره . عده ای هم قشر متوسط هستند و این غذا نقش چندانی براشون نداره . یعنی نه گشنه میمونند و نه بناست سیر بشند .

من نمیگم تو مراسم اصلا نذری ندن ، مثلا تو تابستونا آب خنک و شربت و شله زرد و اینا خوبه . توی زمستونا هم شیر داغ و چای و اینجور چیزا . پول غذای نذری رو به نظر من باید صرف امور خیرخواهانه مفید کرد .

3- توی شهر ما خیلی موقوفات هست که از چند صد سال پیش که بانی اش اونو وقف کرده ، هنوز هم داره به مردم منفعت میرسونه . چقدر خوبه پول غذاهای نذری رو صرف امور خیرخواهانه مفید کنید . باور کنید اینقدر زمینه کاری هست که هر چقدر آدم های خیر پول خرج کنند بازم کمه .

ی مطلب دیگه که یادم رفت بگم ، کاش این موکب های امام حسین توی خیابونای اصلی برپا نمیشد . نمیدونید مردم به خاطر ی دونه چای از کجا تا کجا توی صف می ایستند و چه سر و دست ها بابت اون که شکسته نمیشه . چه ترافیک ها که ایجاد نمیشه . حتی توی مراسم آش گندم نذری ، عده ای که اومدند آش بگیرند ، همدیگه رو هل دادند و ی بنده خدایی افتاده توی دیگ آش و بدنش سوخته .

واقعا اینجور کارا زیبنده ی مراسم امام حسین نیست . به نظر من علاوه بر فقر فرهنگی مردم ، خود بانی های این نذری ها هم مقصرند . خیلی راحت تر و مفید تر و خداپسندانه تر میتونند نیکوکاری کنند و ثوابشو ببرند .

دیشب داشتم رادیو جوان گوش می کردم . برنامه مینای مهتاب پخش می شد . این آهنگ کربلا منتظر ماست بیا تا برویم رو پخش کردند . یکدفعه ای توی چشمم حلقه ی اشک اومد و سر تا پام به شدت لرزید و یک احساس خوبی بهم دست داد که انگار تمام مشکلاتم برطرف شد .

بدون هیچ قضاوتی این آهنگ رو اینجا می ذارم :

دریافت

این روزها مشغول دست و پنجه نرم کردن با بیماری هستم . یک سری مشکلات داشتم که باعث ایجاد فشارهای روحی روانی از نیمه های اردیبهشت تا اوایل تیر ماه بر من شد و همین باعث بروز بیماری های جسمی در من از اوایل تیر شد . تا نیمه های مرداد خیلی درد کشیدم . الان بهترم . ولی هنوز کامل خوب نشدم . چون هنوز مشکلاتم حل نشده و دائم در معرض تنش روحی روانی قرار دارم .

البته من دوست ندارم الکی توی وبلاگم مطالب به درد نخور بنویسم . ولی اینقدر این چند ماه حال روحی و جسمی ام بد بود که تصمیم گرفتم این مطالب رو بنویسم تا وقتی که در آینده به وبلاگ سر میزنم یادم بیفته چه روزهایی رو پشت سر گذاشتم و باعث و بانیش کیا بودند .

فقط خواستم بگم توی بد دنیایی زندگی میکنیم . ما ایرانی ها طاقت دیدن ی شخصی رو که داره پیشرفت میکنه رو نداریم و همه تلاشمونو میکنیم که هر طور شده اون شخص رو به زمین بزنیم . برای منم کم و بیش این اتفاق افتاد . توی این چند سال اخیر پیشرفت های اقتصادی داشتم . ولی از بس مردم حسود و بی شرف هستند که چشم دیدن آدم رو ندارند . شروع میکنند به غر غر زدن و سنگ اندازی کردن .

البته من خیلی وقته خودمو دست خدا سپردم . نه اینکه هیچ تلاشی نکنم . حداکثر تلاشمو میکنم ولی نتیجه رو واگذار میکنم به خدا . پشتم گرمه به خداست . 

قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَن تَشَاءُ وَتَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَاءُ ۖ بِیَدِکَ الْخَیْرُ ۖ إِنَّکَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ

بگو: «بارالها! مالک حکومتها تویی؛ به هر کس بخواهی، حکومت می‌بخشی؛ و از هر کس بخواهی، حکومت را می‌گیری؛ هر کس را بخواهی، عزت می‌دهی؛ و هر که را بخواهی خوار می‌کنی. تمام خوبیها به دست توست؛ تو بر هر چیزی قادری.