اگر با من نبودش هیچ میلی...چرا ظرف مرا بشکست لیلی ؟

این مطلب که می خوام بنویسم ، پی نوشت مطلب قبلی هست .

حتما یادتون هست که تو بازی های جام جهانی فوتبال 2022 قطر ، تیم ملی ما از تیم ملی آمریکا شکست خورد . 

چند هفته بعد از اون ، رقابت های جام جهانی کشتی آزاد در خاک آمریکا برگزار می شد . حتما یادتون هست که قبل از بازی فوتبال ، چقدر تبلیغات شد که آره تیم آمریکا رو شکست می دیم و نمی دونم آمریکا رو با خاک یکسان می کنیم و چه و چه و چه . و بعدش ، ریدیم .

اما چند هفته بعد که رقابت های کشتی آزاد بود ، باز هم عده ای شروع به تبلیغ کردند که حالا وقتشه که انتقام باخت تیم ملی فوتبال رو از آمریکایی ها بگیریم . حتما دیگه تو کشتی آمریکایی ها رو شکست می دیم .

ولی توی کشتی هم از آمریکایی ها شکست خوردیم و باز هم ریدیم !

اما چرا اینقدر از خودمان مطمئن بودیم که تیم فوتبال و تیم کشتی آزاد آمریکا رو شکست می دیم ؟ چون سال های قبلش این کار ها رو کرده بودیم . یعنی سابقه رقابت های فوتبالی و کشتی ایران و آمریکا ، برد ایران بیشتر بوده . ولی آیا همیشه این بردها تکرار خواهد شد ؟

یاد یک خاطره افتادم . موقعی که تقریبا نوجوان بودیم ، حدودا 13 یا 14 ساله ، من و برادرم و پسر عموهام با هم یک تیم فوتبال تشکیل داده بودیم . خانواده های ما از لحاظ اقتصادی متوسط بودند . از لحاظ فرهنگی هم متوسط بودیم . اما چند صد متر اون طرفتر از محله ما ، یک محله بود که تقریبا از لحاظ اقتصادی و فرهنگی کمی بالاتر از ما بودند .

بعضی وقت ها ما می رفتیم محله ی اون ها ، با بچه هاشون بازی می کردیم . گاهی اوقات فوتبال بازی می کردیم و همیشه ما می بردیم . چون اون ها سوسول بودند و اهل سختی دادن به خودشون نبودند . ولی تربیت ما جوری بود که زحمت بیشتر می کشیدیم و همیشه برنده بودیم .

گاهی اوقات هم اون ها میومدند محله ما و اونجا هم ما می بردیم .

این ها گذشت و گذشت و گذشت ، تا یک روز من همراه یکی از پسر عموهام به محله ی اون ها رفته بودیم ، نمی دونم سر چی شد که از دستشون ناراحت شدیم . منم برای این که حالشونو بگیرم ، گفتم بیایید فوتبال بازی کنیم . اون ها هم قبول کردند .

بعد رفتیم داداشم و بقیه پسر عموهامو صدا زدیم . اون ها هم رفتند بچه های محله شونو آوردند و خلاصه توی محله ی اون ها شروع کردیم به بازی کردن .

اما نمی دونم چجوری شده بود که این بار با همه ی دفعات قبلی ، فرق داشت . به طور باور نکردنی ، بازیشون خوب شده بود .

دروازه بان ما یکی از پسر عموهام بود که خیلی هیز و شهو.. بود . بدبختی ما اینجا بود که چون بازی توی محله ی اون ها برگزار میشد ، اون ها تماشاچی هم داشتند . بدبختی بزرگتر این بود که چند تا دختر بچه حدود 10 تا 12 ساله هم بدون پوشش ( نیمه لخت ) اومده بودن پشت دروازه ی تیم ما وایساده بودن و تیم خودشون رو تشویق می کردند . این پسر عموی هیز ما هم که توی دروازه بود ، به جای این که حواسش به بازی باشه ، همش داشت اون ها رو دید میزد .

خلاصه دردسرتون ندم ، هر چی ما گل می زدیم ، اون ها بیشتر به ما گل می زدند . حتی داداشم چون متوجه شده بود که این پسر عموی دروازه بان ما ، حواسش پیش دختراست ، از دروازه آوردش بیرون و فکر کنم خودش وایساد توی دروازه . اما هیچ کدوم از این ها فایده نداشت و اون بازی رو ما باختیم .

برام خیلی ناراحت کننده بود . اون ها چون اولین بار بود که از ما برده بودند ، شروع کردن به شادی کردن و مسخره کردن ما . حتی دخترا هم مسخره مون می کردند .

خلاصه این بازی درس بزرگی بهم داد که نباید مغرور بود و نباید انتظار داشت که همیشه یک جور اتفاق برات بیفته . 

الان که فکر می کنم ، حکایت رقابت های ورزشی ما هم با آمریکایی ها ، عین این خاطره ای بود که براتون تعریف کردم .

پس نتیجه می گیریم : همیشه خر خرما نمیرینه !

خب بازی فوتبال ایران و آمریکا رو حتما دیدید . از ابتدای جام و قبل از اینکه تیم فوتبال ایران به قطر بره ، تبلیغات حکومتی برای این تیم شروع شد .

ما ایرانی ها یا شاید هم حکومتی ها عادت به احساسی کردن اینجور چیزا داریم . در چند تا تیم حاضر در جام جهانی ، بازیکن ها قبل از اعزام به مسابقات ، به دیدار رئیس جمهور کشورشون میرن ( یا میبرنشون ) ؟ این چه معنی داره؟ چرا از یک مادر شهید باید برای اینجور چیزا که بازی هست و برد و باخت داره ، استفاده بشه ؟( به نظر من شان مادر شهید بالاتر از این چیزا هست ) .  یعنی یک ذره عقل تو سر تدارک کنندگان این دیدارها نیست؟ یعنی یک ذره احتمال نمی دادن که این تیم بره قطر و برینه ( اونم چه ریدنی که بوی گندش کل دنیا رو برداشته ) و با این حجم از تبلیغات ، دست آخر این کسانی که براشون تبلیغ کردن ، هنگام باخت تیم ملی ، ضایع بشن؟

بعد از برد برابر تیم ولز که به نظر من ضعیفترین تیم حاضر در این دور از رقابت ها بود ، دیگه تبلیغات چی ها ، خدا رو بنده نبودند . انگار مثلا برابر بزرگترین و پر افتخارترین تیم های فوتبال پیروز شدن ! آخه بردنِ ولز هم این همه خوشحالی و سر و صدا می خواست ؟ حالا عربستان رو بگی ، ی چیزی . اقلا اونها آرژانتین رو بردند .

بعد از بردن ولز هم دیگه تبلیغات چی ها با تمام قدرت تبلیغ می کردند که آمریکا رو با خاک یکسان می کنیم . چقدر تو رادیو و تلویزیون تبلیغ می کردند که آمریکا رو شکست میدیم . چقدر با مردم مصاحبه کردن و همه ی مصاحبه شوندگان جواب می دادند که آمریکا رو می بریم و محض رضای خدا ی نفر هم نگفت که از آمریکا می بازیم !

آخه این چه جور مدیریت اجتماعی یک کشور هست ؟ یعنی شما فکر نمی کنید وقتی توی مردم توقع کاذب ایجاد می کنید و بعدا اون توقع انجام نمیشه ، چه افسرگی و سرخوردگی عظیمی تو مردم ایجاد میشه ؟

یعنی شما بازی آمریکا و انگلیس رو ندیدید؟ انگلیس یکی از تیم های قوی حاضر در این رقابت هاست. یعنی کور بودید که ندیدید آمریکا چطور در برابر انگلیس ایستاد و شکست نخورد؟ وقتی تیمی در برابر انگلیس شکست نخوره، یعنی تیم قوی هست . چرا نمی خواهید این ها رو ببینید؟ چرا نمی تونید قبول کنید که تیم فوتبال فعلی آمریکا ، سرتر از تیم فوتبال حال حاضر ایران هست ؟ چرا نمی تونید برید تحقیق کنید و بفهمید که تمام اعضای تیم ملی فوتبال آمریکا در خارج از آمریکا و در اروپا و به خصوص در انگلیس دارن بازی می کنند . خب معلومه که از بازیکن های ایران سرتر هستند . اگه قبل از این حجم از تبلیغات ، فقط ی کم تحقیق کرده بودید و منصف بودید ، شانس پیروزی آمریکا رو بیشتر می دیدید .

البته سرمربی تیم ایران هم مثل همیشه اشتباهات زیاد داشت . ایشون فکر می کرد ، آمریکا هم همون ولز هست . واسه همین از اول بازی ، بازی رو تدافعی آغاز کرد . به امید این که بازی رو با نتیجه صفر صفر به تساوی بکشونه . ولی تاریخ نشون داده ، ترسوها هرگز برنده نشدند . بازی تدافعی ایران در برابر آرژانتین در ادوار گذشته ، ثابت کرد که هرچقدر هم تدافعی بازی کنی، آخرش گل می خوری .

اصلا سیستم روحی و بازی تیم ایران ، هجومی هست . 

یک بار دیگر تاریخ به ترسوها درس بزرگی داد . باشد که عبرت بگیرند .